Na de ijskoude Noordpool wordt het tijd voor iets kleurrijkers en warmers. Hans organiseert samen met Reinier Zuidhof, Thierry Schmitter, Wilco van Rooijen en Cas van de Gevel een expeditie naar Tibet.
Reinier en Hans willen niet alleen de hoogste berg van Tibet, de 8027 meter hoge Shishapangma beklimmen via de zuidwestwand, maar tevens de normaalroute van de 8.201 meter hoge Cho Oyu, op de grens van Nepal en Tibet. Het team kiest voor een zeer sobere beklimming van de Shishapangma. Alpinestijl en zonder hulp van hoogtedragers.
Direct na aankomst in Kathmandu blijkt dat er veel sneeuw gevallen is in de grensstreek met Nepal en Tibet. Hierdoor lopen ze een kostbare week vertraging op. Er ligt een forse lawineblokkade op de weg naar Nyalam. Na gebruikmaking van Tibetaanse dragers om de wegversperring te voet te kunnen omzeilen, arriveert het 6 tal in Nyalam. Een 2e tegenvaller openbaart zich tijdens de verkenningstocht naar het geplande basiskamp zuidelijk van de Shishapangma. Heupdiepe sneeuw verspert de toegang tot het dal dat door middel van yaks bevoorraad zou moeten worden. Grote teleurstelling! De route in de zuidwestwand kan het team dus op zijn buik schrijven.
Er ontstaan meningsverschillen over de vraag of ze niet moeten wachten tot de sneeuw wat meer gesmolten is of dat het verstandiger is om dan 'maar' de normaalroute te nemen.
Van de laatste optie zijn Reinier en Hans voorstander omdat nog langer wachten voor hen zal betekenen dat de Cho Oyu, hun 2e doel, wegens tijdgebrek uiteindelijk niet meer beklommen kan worden. Uiteindelijk kiezen ze toch voor de normaalroute over de noordoostgraat.
Een dag later, na een indrukwekkende jeeprit over de 'Thong-la' pas naar Thingri, bereiken ze het 'Chinese basiskamp' op 5.000m aan de noordkant van de Shishapangma. Vervolgens gaat het in 2 dagen omhoog met de bagage op de yaks naar 'Advanced Base Camp', ABC geheten op 5.600m.
Doordat niet iedereen voor 100% achter het plan van de normaalroute staat is er verdeeldheid binnen het team over de te volgen strategie. Marko en Thierry beklimmen na een bivak een aangrenzende 7.000er, terwijl Wilco, Cas en Hans in de normaalroute aan de slag gaan.
Na 2 dagen is kamp 1 gereed op 6.200m. Het 3 tal doet nog een verkenning tot 6.800m en keert dan moe maar voldaan terug naar het basiskamp. Het oorspronkelijke plan om in 'alpiene stijl' de berg te beklimmen kan niet gerealiseerd worden. Er is onvoldoende motivatie en kracht bij iedereen om zo'n loodzware klus aan te kunnen.
Na een korte rustperiode installeren Cas en Wilco kamp 2 aan het eind van het uitgestrekte plateau op 7.000m. Thierry en Marko willen via een afwijkende route het plateau bereiken om vervolgens de top te halen. Maar vanwege snel opkomend slecht weer zijn ze genoodzaakt om onderweg een depot aan te leggen en terug te keren.
Reinier en Hans zijn na 5 dagen rust klaar voor de eerste toppoging. Op 4 mei wordt kamp 1 bereikt en de volgende dag traverseren ze het 3km lange, snikhete plateau. De volgende ochtend om 2.00 uur piept de wekker en na het sneeuwsmelt- en aankleedritueel staan ze om 4.00 uur naast de tent, klaar voor de finale.
Eerst over de gletsjer tot aan de voet van de noordwand. Dan 400 hoogtemeters zigzaggend door de met poedersneeuw bedekte rotshelling. Sterren glinsteren aan het firmament, het weer blijft super. Om 8.00 uur bereiken ze de zonovergoten graat en stuitten op sporen van andere klimmers. Even later passeren ze 3 Spanjaarden. Hans neemt vanaf hier het sporen over en de laatste 250 hoogtemeters worden een ware uitputtingsslag. Niemand is bereid is om het sporen cq. sneeuwschuiven over te nemen. De graat wordt meer dan 50 graden steil en er ligt een bijna heupdiepe laag zachte sneeuw op een harde, vaak rotsachtige onderlaag. Goddank is de top in zicht!
Om 14.00 uur komt Hans aan op de zgn. 'Central Summit' op 8.008m hoogte. Reinier volgt na een kwartier. Ze maken de topfoto's.
Hoewel, top? In feite is er nog een iets hogere top, de 'Main Summit' op 8.027m. Deze is na een lastige, steile ijstraverse te bereiken maar wordt meestal niet beklommen omdat in het algemeen de 'Main Summit' als gehaalde Shishapangma-top geaccepteerd wordt.
Hans heeft trouwens sowieso teveel krachten verspeeld en Reinier is ook niet echt fris meer. De terugweg heeft nog genoeg risico's in petto. Hans volgt een meer directe route via een breed couloir en bereikt om 16.00 uur uitgeput kamp 2. Reinier volgt 2 uur later.
's Nachts verslechtert het weer en de volgende morgen stampen ze dalwaarts door 20 cm. verse sneeuw. Aan het eind van het plateau komen Reinier en Hans Thierry en Wilco tegen die naar de top willen. Te slecht weer dwingt ze echter om terug te keren.
Thierry, Wilco en Cas blijven nog 2 weken om alsnog een poging te wagen. Marko gaat huiswaarts en Reinier en Hans vertrekken naar het basiskamp van de Cho Oyu. In Thingri blijkt dat Reinier, tijdens de afdaling van de Shishapangma, een voetblessure heeft opgelopen.
Hij besluit om niet met Hans mee te gaan voor de tweede 8.000er.
Op 17 mei arriveert Hans in het basiskamp van de reeds aanwezige Nederlandse commerciële expeditie van René de Bos en Robert Steenmeijer. De expeditie is al een maand bezig om de (normaal)route te prepareren en het hoogste kamp staat net op zijn plek.
Het is nu zaak om nog snel te profiteren van de acclimatisatie en na een dag rust gaat Hans met 6 klimmers op weg naar de top. Na een nacht in kamp 1 op ca. 5.900m dat nog midden op de gletsjermorenen ligt, gaat het via een 500m hoge, steile gruishelling naar de zuidwestgraat. Dan volgt een bivak in kamp 2 op 6.500m. Vervolgens passeren de klimmers een gletscherbreuk met ijspassages van ca. 85gr. Vaste touwen zijn reeds aangelegd, een fantastische klim zonder problemen. Hans komt een stralende Katja Staartjes tegemoet die de dag daarvoor de top met succes heeft gehaald. Felicitaties heen en weer en iedereen vervolgt zijn weg.
Kamp 3 op 7.100m ligt in een kom aan de voet van de toppiramide en biedt een grandioos fraai uitzicht naar het noordwesten. Ver aan de horizon is zelfs de Shishapangma goed te onderscheiden. De zon gaat in een vuurrode gloed ten onder.
Om 12.00 uur 's nachts gaat de wekker. Sneeuw smelten. Een bakje cruesli gaat met veel moeite naar binnen terwijl de tentmaat van Hans zijn avondeten eruit kotst; die zal vandaag dus niet meegaan.
Om 2.00 uur vertrekt Hans samen met de hoogtedrager Zong Rinzi en de klimmers Harrie, Sander en Ide. Na ruim een uur zwoegen haakt Harrie af. Ondertussen weten de eerste goudgele zonnestralen de hoogste toppen te bereiken; één van de mooiste momenten van de dag. Niet lang daarna jaagt er een knalharde wind over de flanken van de Cho Oyu. Het blijft helder maar bitterkoud. Hij moet een tandje bij zetten om niet te bevriezen.
Langzaam maar gestaag gaat het verder. Sander, Ide en Zong Rinzi lopen ca. 100m achter Hans. Via rots- en sneeuwhellingen naar een 45 graden steil, groot sneeuwveld waar een vast touw doorheen loopt. Dan de laatste 250 hoogtemeters rotsachtig terrein.
Het topplateau is bereikt en de loeiharde wind gaat door merg en been. 4 uur geleden heeft hij voor het laatst iets gegeten en gedronken. Er ontstaat angst voor bevroren vingers; de wanten gaan niet meer uit. Fotograferen zit er ook niet meer in. Als hij terug kijkt ziet hij het 3 tal niet meer volgen.
Vechtend tegen de orkaanachtige wind bereikt hij aan het eind van het plateau de laatste hobbel. De top van de Mount Everest is nog net even zichtbaar tussen een paar wolkenflarden. Na 5 minuten jankpauze keert hij de wind de rug toe.
Hij ontmoet de anderen in de rotsen op zo'n 50 hoogtemeters onder het topplateau en schreeuwt dat het niet echt ver meer is. Om 12.00 uur strompelt hij zijn tent binnen; volkomen leeg en uitgeput.
Na aankomst in het basiskamp blijkt dat Thierry en Wilco ondertussen de top van de Shishapangma gehaald hebben!

klik op de plaatjes voor een groter beeld